Millefeuille

Millefeuille lub mille-feuille (czytamy: mil-fej) to efektowny sposób podawania zarówno deserów, jak i wytrawnych przystawek. Tradycyjne mille-feuille składa się z trzech warstw ciasta francuskiego przeplatanych dwiema warstwami kremu cukierniczego. Wierzch może być posypany cukrem pudrem, kakaem, startą czekoladą, pokruszonym ciastem lub rozdrobnionymi orzechami. 

Przepisów na mille-feuille w wersji na słodko jest bardzo dużo, tak jak dużo jest wersji wytrawnych. 

Tradycyjnie mille-feuille składa się z trzech warstw ciasta francuskiego (pâte feuilletée) na przemian z dwiema warstwami kremu cukierniczego (crème pâtissière). Wierzchnią warstwę ciasta wykańcza się na różne sposoby: czasami ozdabia się ją bitą śmietaną, można ją posypać cukrem pudrem, startą czekoladą lub płatkami migdałów. Warstwy często są przekładane owocami: truskawkami, malinami, borówkami, brzoskwiniami.

Przepis na mille-feuille został stworzony przez François Pierre de La Varenne, który opisał go w swoim "Cuisinier françois" w 1651 roku. Z czasem został udoskonalony przez francuskiego kucharza i szefa kuchni Marie-Antoine Carême, kucharza francuskiego dyplomaty Charlesa-Maurice'a de Talleyrand-Périgord. 

Najwcześniejsza wzmianka o samej nazwie mille-feuille pojawia się w 1733 roku w anglojęzycznej książce kucharskiej napisanej przez francuskiego szefa kuchni Vincenta La Chapelle. Zamiast kremu podawano XVIII-wieczne mille-feuille nadziewane dżemem i marmoladą.

W języku francuskim pierwsza wzmianka o mille-feuille pojawia się  w 1749 r., w książce kucharskiej Menona. Słowo „mille-feuille” nie pojawia się już więcej w książkach kucharskich z XVIII wieku. Jednak wydaje się, że za panowania Napoleona Bonaparte ciasto sprzedawało kilka z najbardziej wyszukanych paryskich cukierni. W XIX wieku wszystkie przepisy opisują ciasto jako wypełnione dżemem. 

Millefeuille to w dosłownym tłumaczeniu oznacza tysiąc liści, płatków. Pierwsza była napoleonka, dwa listki ciasta francuskiego przełożone kremem, posypane cukrem pudrem. Ten deser pochodzący z Litwy upodobał sobie Napoleon i osobiście nadał mu nazwę Millefeuilles Napoleon.

Z uwagi na bardzo efektowny sposób prezentacji potrawy powstały przeróżne odmiany, zarówno słodkie jak wytrawne. Ciasto francuskie, które jest swego rodzaju przekładką rozdzielającą warstwy, zostało zastąpione ciastem filo, ciastem ryżowym, ciastem naleśnikowym, pieczywem chrupkim, krakersami, pumperniklem, waflem, gofrem, macą, plackami ziemniaczanymi, plastrami ziemniaka, buraka, cukinii, bakłażana, pomidora, jabłka oraz płatami smażonego sera. Ważne by przekładki były sztywne i pod naciskiem kremu i owoców nie wyginały się i łamały. 

 

Na Świecie:

Argentyna/Urugwaj
Rogel, popularne ciasto będące argentyńską odmianą francuskiego ciasta mille-feuille, składa się z różnych warstw ciasta francuskiego na przemian z warstwami kajmaku i na wierzchu posmarowany bezą szwajcarską. Rogel uważany jest za klasyk, to tradycyjny argentyński deser, zawsze podawany na urodzinach i weselach.

Australia/Nowa Zelandia
W Australii i Nowej Zelandii odmianą mille-feuille jest Plasterek Kremu, znany również jako Plasterek Wanilii lub Plasterek Marakui. Przygotowuje się go z zastygłego crème pâtissière i w wielu przypadkach lukru z marakui.

Belgia i Holandia
W Belgii i Holandii równoważnym ciastem jest Tompouce lub Tompoes, popularne ciastko o charakterystycznym kształcie cegły, które składa się z dwóch warstw chrupiącego ciasta francuskiego, pomiędzy którymi znajduje się wypełnienie z jasnożółtego, gęstego kremu śmietankowego o smaku waniliowym. W Belgii istnieje kilka odmian, ale w Holandii osiągnęło ono status niemal kultowego, z bardzo niewielkimi różnicami w formie, wielkości, składnikach i kolorze (zawsze dwie warstwy ciasta, prawie zawsze różowa polewa, ale pomarańczowa w przypadku świąt narodowych).

Kanada
W Kanadzie mille-feuille jest często nazywane Gâteau Napoléon wśród osób mówiących po francusku, a „Kawałek Napoleona” w anglojęzycznej Kanadzie. Sprzedawany jest z kremem, bitą śmietaną lub z obydwoma składnikami pomiędzy trzema warstwami ciasta francuskiego; Najpopularniejszym nadzieniem jest pasta migdałowa. Francusko-kanadyjska metoda przyrządzania mille-feuille wykorzystuje krakersy graham zamiast ciasta francuskiego, a warstwę kremu zastępuje budyń. 

Niemcy
W Niemczech to Mille-feuille 

w niemieckojęzycznej części Szwajcarii, a także w Austrii nazywa się Cremeschnitte. 

W Izraelu odmianą mille-feuille jest Kremshnit (קרמשניט).

Grecja
W Grecji ciasto to nazywa się μιλφέιγ, co jest transkrypcją słowa „mille-feuille” przy użyciu alfabetu greckiego. Nadzienie pomiędzy warstwami jest kremowe, natomiast na wierzch ciasta dodaje się bitą śmietanę z dodatkiem wanilii.

Chiny
W Hongkongu przekłada się kremem maślanym, bezami i orzechami włoskimi. W Chinach kontynentalnych podobny produkt sprzedawany również jako "Napoleon" różni się w zależności od regionu i poszczególnych piekarni, ale zwykle zawiera górną i dolną warstwę ciasta francuskiego, zwykle przygotowywanego z tłuszczem roślinnym zamiast masła oraz biszkoptem i nadzieniem śmietanowym.

Węgry
Na Węgrzech nazywa się to "Krémes". Jedna wersja, francia krémes (francuski Napoleon), jest posypana bitą śmietaną i karmelem.

Włochy
Włoskie "Millefoglie" wypełnione kremem cukierniczym i udekorowane truskawkami, wiórkami czekolady i cukrem pudrem. We Włoszech mille-feuille jest znane jako "mille foglie" i zawiera podobne nadzienia. Pikantna wersja włoska składa się z ciasta francuskiego nadziewanego między innymi szpinakiem, serem lub pesto. Inną ważną różnicą odmiany włoskiej jest to, że często składa się ona z warstwy ciasta francuskiego i warstw biszkoptu. 

Iran
W Iranie ciasto to nazywa się شيرينى ناپلئونى (shirini-e Nâpel'oni, dosłownie „słodkie ciasto napoleońskie”). Składa się z cienkiego ciasta francuskiego i często posypywanego cukrem pudrem.

Litwa
W tradycji litewskiej Napoleon lub Napoleonas. W przepisie litewskim ciasto składa się z warstw nadzienia owocowego, takiego jak konfitura z dzikiej żurawiny i crème pâtissière. Deser tradycyjnie podawany jest weselach lub innych ważnych uroczystościach.

Maroko
W Maroku mille-feuille jest spożywane regularnie i znane jest pod francuską nazwą.

Filipiny
Na Filipinach nazywa się je Napoleones, Napoleón w liczbie pojedynczej i składają się z dwóch do trzech warstw, z kremem cukierniczym lub biały krem ​​jako nadzienie, pokryty polewą cukrową. Jest to popularna specjalność na wyspie Negros, zwłaszcza w mieście Silay, i wielu odwiedzających wyspę może ją kupić jako Pasalubong.

Polska
Polska Napoleonka. W Polsce lokalna odmiana tego ciasta nazywa się oficjalnie napoleonką, rzadziej kremówką. Składa się z dwóch warstw ciasta przedzielonych grubą warstwą kremu. Następnie całe ciasto posypane jest cukrem pudrem.

Hiszpania
W hiszpańskich Milhojas ciasto francuskie jest cienkie i chrupiące. W regionach centralnych milhojas mają zwykle tylko dwie lub trzy warstwy ciasta francuskiego wypełnione bardzo grubymi warstwami bitej śmietany lub chantilly. Krem chantilly to bita śmietana z cukrem aromatyzowana wanilią.

kraje nordyckie
W Szwecji i Finlandii Napoleonbakelse (ciasto Napoleona) to mille-feuille wypełnione bitą śmietaną, kremem i dżemem. Wierzch ciasta posmarowany jest lukrem i galaretką porzeczkową. W Danii nazywa się to Napoleonskage, a w Norwegii Napoleonskake, co oznacza „ciasto Napoleona”.

Zjednoczone Królestwo
W Wielkiej Brytanii ciasto to jest najczęściej nazywane Plasterkiem Wanilii, Plasterkiem Śmietany lub Plasterkiem Kremu, ale czasami na markowych produktach można je nazwać mille-feuille lub Napoleon. W Wielkiej Brytanii powszechnie używa się tylko dwóch kawałków ciasta z pojedynczą, grubą warstwą nadzienia między nimi, a nadzieniem może być krem ​​do ciast lub czasami bita śmietana.

Stany Zjednoczone
W Stanach Zjednoczonych ciasto to najczęściej nazywane jest Napoleonem. Zwykle składa się z trzech warstw ciasta, jest wypełniony kremem cukierniczym i pokryty cukrem pudrem w kształcie marmurku.

 .

Słone millefeuille

W ostatnich latach powstały przepisy na słone millefeuille z serem, mięsnymi czy warzywnymi pastami lub innymi pikantnymi nadzieniami. Tak jak w wersji słodkiej przekładki mogą być różne. Ciasto francuskie, ciastem filo, ciasto naleśnikowe, pieczywo chrupkie, krakersy, pumpernikiel, placki ziemniaczane, plastry ziemniaka, buraka, cukinii, bakłażana, pomidora, jabłka. 

.

 * * *

.

MILLEFEUILLE Z TWAROGIEM I WARZYWAMI 

wersja Smakowitego Bloga

 .

Tradycyjne mille-feuille składa się z trzech warstw ciasta francuskiego przeplatanych dwiema warstwami kremu cukierniczego. Dzisiejszy przepis został lekko zmodyfikowany. Zamiast trzech warstw są cztery. Zamiast ciasta francuskiego pieczywo chrupkie. I najważniejsze: nie jest to wersja słodka, ale wytrawna. 

Składniki na 1 porcję:

• 4 krążki pieczywa chrupkiego
  
• 150 g twarogu
• 2 łyżki śmietany lub jogurtu
  
• 1 pomidor
• 1/2 ogórka zielonego
• 1/2 czerwonej papryki
• szczypiorek
• sól i pieprz
  

 Przygotowanie:

1. Łączymy twaróg ze śmietaną/jogurtem i doprawiamy do smaku solą i pieprzem.
   
2. Krążki pieczywa smarujemy przygotowanym twarogiem.
3. Pomidor, ogórek i paprykę oczyszczamy z pestek i kroimy w niewielkie kwadraty.
4. Szczypiorek drobno kroimy.
   
5. Składamy piramidę zaczynając od pieczywa, na nim twarożek i kolejno warzywa ze szczypiorkiem.
6. Wierzch piramidy ozdabiamy twarogiem, warzywami i szczypiorkiem.
    

 

Pianki Marshmallow

Pianki Marshmallow - to rodzaj pianek wytwarzanych z cukrowego syropu, żelatyny i wody. Cukrowy syrop glukozowy lub fruktozowy powoduje, że panki są bardzo, bardzo słodkie i zawierają mnóstwo kalorii.  Posiadają minimalną wartość odżywczą.

 

Historia powstania pianek jest bardzo długa, sięga bowiem czasów starożytnych. Wówczas korzeń prawoślazu* z dodatkiem cukru był stosowany na bóle gardła, a także jako wyrób cukierniczy. Późniejsze pokolenia modyfikowały użycie korzenia prawoślazu, ale nie będziemy się tym zajmować. Przejdziemy do konkretnego roku, w którym po raz pierwszy ruszyła produkcja pianek.

 

Pierwsze pianki Marshmallow zostały wyprodukowane w 1948 roku w Stanach Zjednoczonych, kiedy Amerykanin Alex Doumak udoskonalił proces polegający na wytwarzaniu ciągłej masy cukierniczej, którą można było pociąć na regularne odcinki. To był początek produkcji przemysłowej. Pierwsze pianki były białe lub różowe, wytłaczane na kształt walca oraz innych figur geometrycznych.

 

W Stanach Zjednoczonych i Kanadzie pianki Marshmallows są bardzo popularne zarówno wśród dzieci, jak i dorosłych. Pianki są spożywane same lub z dodatkami. W Polsce przyjęły nazwę pianek cukrowych. 

Tradycyjny przepis wykorzystuje sproszkowany korzeń prawoślazu. Sproszkowane korzenie prawoślazu podgrzewane z cukrem tworzą delikatną, słodką masę, stosowaną w cukiernictwie. W korzeniu występuje śluz, lepki galaretowaty roztwór, pektyny, skrobia, sacharoza, olej, związki białkowe, składniki mineralne i lecytyna. 

 

Obecnie większość pianek Marshmallow wykorzystuje do produkcji żelatynę, której wegetarianie i weganie unikają, ponieważ są uzyskiwane ze skór, tkanek łącznych i kości zwierząt. Alternatywą dla wegetarian jako środek żelujący stosowany jest agar-agar.

Obecnie pianki mają całą gamę kolorów i aromatów: arbuzowe, bananowe, malinowe, borówkowe, jagodowe, jabłkowe, truskawkowe i wiele innych. Mają różne kształty i formy. Są to kwiatki, zwierzęta, owoce. Pianki na święta Bożego Narodzenia przybierają kształt choinki, gwiazdek, świętego Mikołaja, na Wielkanoc kształt kurczaka i pisanek, na Halloween to roześmiane buźki dyni, na Walentynki pianki mają oczywiście kształt serca.

 

Cukrowe pianki stały się popularne na całym świecie. Nic więc dziwnego, że wiele światowych firm wprowadziło je do swojej produkcji. Jedną z nich jest Firma Haribo GmbH & Co.KG, która produkuje wyroby cukiernicze, głównie żelki. Czy ktoś nie słyszał o Goldbären - "Złotych Misiach" Haribo? Produkują równie pianki cukrowe, które sprzedawane są pod nazwą handlową Chamallows.

Pianki można jeść same lub łączyć z kawą bądź czekoladą. Można je wykorzystać do dekoracji tortów, deserów i innych wyrobów cukierniczych. Świetnie smakują pieczone na patyku nad ogniskiem, ciepło ognia tworzy karmelizowaną zewnętrzną skórę z płynną, stopioną warstwą pod spodem. Pianki doskonale uzupełniają desery, dodane do lodów i sorbetów stanowią dodatkową atrakcję. Dodane do zupy mlecznej, musli z jogurtem, kanapki z owocami są doskonałą alternatywą do porannego śniadania, szczególnie dla niejadków. Oczywiście należy pamiętać o kaloryczności pianek i zerowej wartości odżywczej. Ale od czasu do czasu można sobie na takie szaleństwo pozwolić.

 

W kulturze amerykańskiej pianki Marshmallow często pieczone są nad ogniem. Tę popularną tradycję przejęły również inne kraje: Wielka Brytania, Nowa Zelandia i Australia. Pianki są grillowane lub pieczone na patyku nad ogniskiem. Uzyskują wówczas złoto-brązowy kolor, lekko chrupiący, o smaku karmelu, wierzch i rozpływający się w ustach miękki, ciepły środek.

 

  Kolorowe chrupki z piankami Marshmallow

Składniki:

• 300 g mini pianek Marshmallow (najlepiej białych)
• 150 g kolorowych chrupek śniadaniowych (użyłam Kellogg's Froot Loops - małe, kolorowe zbożowe kółeczka o smaku owocowym)
• 3 łyżki masła

Przygotowanie:

1. Pianki Marshmallow rozpuszczamy w mikrofalówce (40-50 sekund) lub gotujemy na wolnym ogniu, ale wówczas rozpuszczamy 3 łyżki masła, inaczej pianki przykleją się do dna garnka i bardzo szybko się przypalą. Gotujemy, aż pianki się rozpuszczą, stale mieszając.
2. Do garnka wrzucamy chrupki, mieszamy, aż rozpuszczona masa oblepi chrupki.
3. Na duży talerz, wyłożony papierem do pieczenia, wykładamy przygotowaną masę. Pozostawiamy do ostygnięcia w lodowce na około 4 - 5 godzin.
4. Wystudzoną masę kroimy w niewielkie kwadraty lub łamiemy na nierówne kawałki.

S'more

S'more (ew. smore) to tradycyjny smakołyk pochodzący ze Stanów Zjednoczonych. Dwa kawałki krakersów typu graham, to zewnętrzne warstwy, a wewnątrz zapieczone na ogniu pianki Marshallow i kostki czekolady (najczęściej Hershey's). W Stanach Zjednoczonych 10 sierpnia świętuje się Narodowy Dzień S'mores.

 

 

Marshmallow creme

Amerykański słodki krem o smaku pianek Marshallow. Krem został wynaleziony przez Archbalda Query'ego w 1917 roku w Somerville. Jedną z najpopularniejszych marek produkujących krem jest Marshmallow Fluff. Krem produkowany jest w północno-wschodniej części Stanów Zjednoczonych. Jego składnikami są: syrop kukurydziany, syrop cukrowy, wanilia, białka jajek. Krem Marshmallow jest produktem bezglutenowym. Marshmallow Fluff jest produkowany przy użyciu tych samych składników od przeszło 100 lat...Krem jest puszysty, biały, gładki i pyszny (czytaj bardzo, bardzo słodki). Krem znajduje się wśród wielu przepisów, takich jak ciasteczka Whoopie Pie (amerykańskie ciastka czekoladowe z kremem), kanapki Fluffernutter, cukierki Krówki. 

Na stronie https://marshmallowfluff.com    znajdziemy więcej przepisów z wykorzystaniem Marshmallow creme.

 

 

Fluffernutter

 

Fluffernutter, nazwany również kanapką z masłem orzechowym i prawoślazem, to kanapka składająca się z kremu Marshallow i masła orzechowego. Kanapka zwykle podawana na białym chlebie, ale wariacje kanapki obejmują zastąpienie pieczywa pszennego i dodanie różnych słodkich, słonych i pikantnych składników. Kanapka powstała na początku XX wieku po wynalezieniu w Somerville (stan Massachusetts) kremu Marshmallow, słodkiej pasty przypominającej piankę. Kanapka jest szczególnie popularna w Nowej Anglii. Oficjalnie jest kanapką stanu Massachusetts. National Fluffernutter Day obchodzony jest w Stanach Zjednoczonych 8 października. 

 

________

* Prawoślaz - rodzaj rośliny wieloletniej z rodziny ślazowatych. Naturalnym obszarem jego występowania jest region Morza Śródziemnego, zachodnia Azja i południowo-wschodnia część Ameryki Południowej. Cała roślina, a szczególnie korzeń, wypełniona jest śluzem. Prawoślaz od setek lat stosowany jest w medycynie tradycyjnej. Inne nazwy to topolówka lekarska, ślaz lekarski, ślaz prawdziwy, malwa prawdziwa. 

Pierwsze zdjęcie i dwa zdjęcia grillowanych pianek pochodzą z Wikipedii, pozostałe są własnością Smakowitego bloga.

Tarta

Tarta (fr. tarte) - rodzaj wypieku, składającego się z kruchego ciasta i nadzienia, słonego lub słodkiego. Nadzienie może być mięsne, serowe, warzywne, grzybowe i owocowe. Tarta należy do najpopularniejszych potraw kuchni francuskiej.

Najbardziej popularnymi tartami są: tarta cytrynowa, rabarbarowa, z gruszkami i serem pleśniowym, z brokułami, grzybami i z warzywami zalanymi masą jajeczną. Specjalną formę do tart wylepia się ciastem i piecze w piekarniku. W zależności od farszu, tartę pieczemy równocześnie z wyłożonym na niego nadzieniem lub najpierw pieczemy samo ciasto, a później już upieczone napełnia się farszem. Tarty można jeść na zimno i na gorąco.

Ciekawą tartą jest Tarta Tatin, której receptura powstała ponad 100 lat temu, stworzona przez siostry Tatin. Jest to tarta z kruchego ciasta, z jabłkami i karmelem, pieczona "do góry nogami". Na dno formy, wysmarowanej masłem i posypanej cukrem, wykłada się pokrojone drobno jabłka. Całość przykrywa się ciastem. Podczas pieczenia cukier zamienia się w karmel, który otula owoce. Po upieczeniu wykłada się ciasto na talerz, w taki sposób, że owoce z karmelem znajdują się na wierzchu. Tartę Tatin podaje się na gorąco.

 Tarta z truskawkami i borówkami

 Składniki:

• 25 dag mąki pszennej
• 12 dag masła
• 1 jajko
• 1/2 szklanki gęstej śmietany 30%
•  10 dag cukru
• 1 kg owoców: truskawek i borówek amerykańskich
• 1 opakowanie budyniu waniliowego (1/2 l zimnego mleka,  2 łyżki cukru, 1 łyżeczka masła)
• 1 opakowanie galaretki cytrynowej
• masło do wysmarowania formy do pieczenia

Przygotowanie:

1. Mąkę siekamy z masłem i cukrem. Dodajemy śmietanę i jajko. Ciasto wstawiamy do lodówki na min. 2 godziny.
2. Galaretkę cytrynową przygotowujemy zgodnie z informacją na opakowaniu, ale należy zmniejszyć ilość wody o 1/2 szklanki. 
3. Formę na tartę wysmarowujemy masłem i wykładamy ciastem (grubość 5 mm).
4. Ciasto przed wstawieniem do piekarnika nakłuwamy widelcem dość gęsto. Ciasto przykrywamy folią aluminiową i pieczemy w piekarniku nagrzanym do temperatury 180 stopni C przez 15 minut.
5. Po wyjęciu z piekarnika zdejmujemy folię i zostawiamy tartę do wystudzenia.
6. Zgodnie z instrukcją na opakowaniu przygotowujemy budyń. Ostudzony miksujemy z masłem na gładką masę. Wykładamy przygotowany krem na tartę.
7. Truskawki i borówki myjemy i odsączamy. Na kremie układamy owoce, polewamy galaretką cytrynową i wstawiamy do lodówki do stężenia.

Przepis na tartę z mirabelkami jest identyczny jak na tartę z truskawkami i borówkami. Najważniejsza różnica to oczywiście owoce :) Można również zastąpić budyń waniliowy innym budyniem. W przypadku mirabelek ciekawszy będzie czekoladowy, wówczas żółte mirabelki będą ładnie prezentować się na brązowym tle. 

Tarta z mirabelkami

Sękacz

Sękacz, zwany także "dziadem", to ciasto pochodzące z kuchni niemieckiej (Baumkuchen) kształtem przypominające słoje roczne w pniu drzewa, zwężające się lekko ku górze, z kominem w środku oraz z charakterystycznymi sękami na całej zewnętrznej powierzchni.

Sękacz jest ciastem biszkoptowym pieczonym nad otwartym ogniu na obracającym się rożnie, które wyposażone jest w drewniany wałek - stożek, na który polewa się kolejno przygotowane warstwy ciasta. W wyniku polewania w kolejnych porcjach tworzą się warstwy jasnego ciasta przeplatane z ciemnymi warstwami ciasta już spieczonego. To właśnie powoduje, że ciasto przypomina słoje w pniu drzewa. Spływający w trakcie pieczenia nadmiar ciasta tworzy zastygające sople, które naśladują sęki. Gdy ostatnia warstwa ciasta już dostatecznie się zarumieni, odstawia się ciasto z rożna, a gdy przestygnie, zsuwa się ciasto z wałka. Sękacz ustawia się na półmisku szerszym końcem na stojąco. Gotowe ciasto można pokryć lukrem lub czekoladą.

Przygotowanie tradycyjnego sękacza jest bardzo pracochłonne, dlatego piecze się je na specjalne okazje. Ogromne Baumkuchen były specjalnością berlińską, gdzie wypiekano je przede wszystkim na Wielkanoc. Obecnie sękacz wypiekany jest między innymi w Niemczech, Szwajcarii, Francji, Węgrzech, Litwie, Polsce, Szwecji i Japonii.

Sękacz przygotowany w tortownicy

Składniki:

• 300 g mąki
• 10 jajek
• 250 g cukru pudru
• 300 g masła
• 100 ml śmietanki

Przygotowanie:

1. Z masła, żółtek i cukru pudru utrzeć puszystą masę. Dodać śmietankę, mąkę oraz ubitą na sztywno pianę z białek. Całość bardzo starannie wymieszać.
2. Rozgrzać piekarnik do temperatury 160 stopni C. Tortownicę wyłożyć papierem do pieczenia. Sękacz będziemy piec warstwami. Na papier wlać pierwszą warstwę ciasta. Wstawić do piekarnika na około 5 minut, aż ciasto się zarumieni.
3. Wyjąć ciasto z piekarnika i na upieczoną warstwę wlać następną, po upieczeniu powtórzyć kolejną warstwę, aż do wyczerpania ciasta.
4. Upieczony sękacz odstawić w tortownicy, aż ciasto ostygnie. Po wyjęciu z tortownicy sękacz można ozdobić polewając lukrem np. cytrynowym.

Rogal świętomarciński

Rogal świętomarciński - rogal z nadzieniem z białego maku tradycyjnie przygotowywany w Poznaniu oraz w większości powiatów województwa wielkopolskiego z okazji dnia św. Marcina - 11 listopada. Rogal świętomarciński od co najmniej 150 lat cieszy się w Poznaniu niesłabnącą popularnością i powodzeniem. Wyrób ten nierozerwalnie związany jest z obchodami dnia św.Marcina, których tradycja sięga XVI wieku i jest związana z uroczystym zakończeniem prac polowych, które umownie obchodzono właśnie w tym dniu.

 

Cechą charakterystyczną dla tego rogala jest wykwintne nadzienie jakim jest biały mak. Od początku istnienia tradycji używa się ciasta drożdżowego półfrancuskiego z charakterystycznym listkowaniem. Nadzienie to biały mak, wanilia, mielone daktyle lub figi, cukier, śmietana, rodzynki, masło i skórka pomarańczowa.

Rogal świętomarciński został wpisany do rejestru chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych w Unii Europejskiej.

Rogal świętomarciński

Składniki na ciasto:

• 200 g mleka
• 1 łyżka drożdży
• 500 g mąki
• 40 g cukru
• 1 jako
• 30 g masła
• laska wanilii
• szczypta soli

Składniki na nadzienie:

• 300 g białego maku
• 150 g cukru pudru
• 1 łyżka kandyzowanej skórki pomarańczowej
• 2-3 łyżki gęstej śmietany
• 100 g rodzynek
• 220 g masła
• 100 g daktyli lub fig
• 100 g orzechów włoskich
• lukier: 1 szklanka cukru pudru, 3 łyżki mleka

Przygotowanie:

1. Drożdże łączymy z ciepłym mlekiem i odstawiamy na kilka minut. Dodajemy jajko i wanilię. Pozostałe składniki łączymy, dodając rozczyn, całość delikatnie mieszamy. Ciasto wyrabiamy krótko do momentu otrzymania gładkiej masy.
2. Ciasto przykrywamy folią i wkładamy do lodówki na około 1 godz.
3. Przygotowujemy nadzienie. Mak, orzechy i daktyle (figi) zalewamy gorącą wodą, po 20 minutach odcedzamy i odsączamy. Mielimy w maszynce 2-3 krotnie. Całość łączymy z pozostałymi składnikami. Dobrze mieszamy, tak aby uzyskać jednolitą masę regulując stan śmietaną (nadzienie nie powinno być zbyt twarde, ani zbyt płynne).
4. Rozwałkowane ciasto dzielimy na trójkąty, na każdy nakładamy masę, sklejamy brzegi rozmąconym białkiem i formujemy z nich rogale.
5. Rogale układamy na blasze i zostawiamy do wyrośnięcia na 1 godzinę.
6. Pieczemy w temperaturze 180 stopni C przez 15-20 minut do momentu zarumienienia.
7. Ciepłe rogale lukrujemy i posypujemy posiekanymi orzechami włoskimi.

 

Wielkanocna Baba

Wielkanocna Baba - ciasto drożdżowe z mąki, mleka, jajek, rodzynek, czasami skórki pomarańczowej, aromatyzowane rumem, mające kształt formy, w której było pieczone. Baby pochodzą z Polski, gdzie już pod koniec XVII wieku pieczono je na Wielkanoc.

Składniki:

• 50 dag mąki
• 4 dag drożdży
• 200 ml mleka
• 20 dag masła
• 10 dag cukru
• 3 jaja
• cukier puder
• 15 dag rodzynek
• kieliszek rumu

Przygotowanie:

1. Mąkę przesiać do dużej miski i zrobić w niej wgłębienie. Mleko lekko podgrzać. 1 łyżkę cukru rozetrzeć z mlekiem i wlać w głębienie w mące. Odstawić w ciepłe miejsce na około 20 minut.
2. Do ciasta dodać jaja, resztę cukru i rozpuszczone, letnie masło. Wyrabiać ciasto, aż będzie odstawało od dłoni. Dodać namoczone w rumie rodzynki.
3. Ciasto przełożyć do wysmarowanej tłuszczem formy. Piec w temperaturze 200 stopni C około 50 minut.
4. Białko utrzeć z cukrem pudrem, dodając tyle cukru, aby powstał lukier o konsystencji gęstej śmietany. Polać babę.

Faworki

Faworki znane też jako chrust, chruściki lub jaworki - tradycyjne polskie kruche ciastka z niesłodzonego ciasta, smażone w głębokim tłuszczu i posypane cukrem pudrem. Charakterystyczny kształt osiąga się, przekładając wąski pasek ciasta przez nacięcie zrobione poprzez jego środek. Faworki najczęściej spożywane są w czasie karnawału - w Tłusty Czwartek lub na ostatki.

Faworki - przepis pochodzi z książki Marty Norkowskiej
"Najnowsza kuchnia - wytworna i gospodarska" z 1902 r.

Do funta mąki wbić cztery całe jaja, dodać 4 łuty świeżego surowego masła, 4 łuty pudru, filiżankę śmietany i kieliszek araku. Ciasto dobrze wyrobić, rozwałkować jak najcieniej i krajać długie na 8 całe szerokie kawałki, które rozcinać kółkiem wzdłuż przez środek; jeden koniec ciasta przewlec przez rozcięcie, następnie faworki smażyć na gorącym smalcu. Wydając na stół posypać cukrem z wanilią.

Pączki

Pączki - ciasto drożdżowe z mąki pszennej w kształcie lekko spłaszczonej kuli, pochodzące prawdopodobnie z kuchni arabskiej. Porządnie wyrobione ciasto to podstawa sukcesu. Należy jak najwięcej wtłoczyć powietrza do masy, tym lżejsze i pulchniejsze będą pączki. Nadzienie do pączków to najczęściej gęsty dżem, powidła lub konfitura, ale też owoce, likier, budyń, ser czy czekolada. Tradycyjnie pączki smażymy na smalcu. Z powodzeniem możemy go zastąpić olejem słonecznikowym, rzepakowym lub arachidowym.

Gotowy pączek jest zwykle polukrowany lub posypany cukrem pudrem, może być też posypany kandyzowaną skórką pomarańczową, wiórkami kokosowymi, opieczonymi płatkami migdałowymi lub polany czekoladą. Na Śląsku pączki znane są pod nazwą kreple.

Najwięcej pączków zjadamy w Tłusty Czwartek. Przeciętny Polak zjada 2,5 pączka na głowę. Przyjęło się, że jeśli ktoś w ten dzień nie zje pączka, nie będzie mu się wiodło w danym roku. Czasami, zgodnie ze starą tradycją, przyrządzając pączki, nadziewa się niektóre z nich migdałem. Kto na taki pączek trafi, będzie mieć w życiu szczęście.

Pączki możemy spotkać na całym świecie. Zacznijmy od pączków portugalskich, które przekrojone są do połowy i wypełnione budyniem lub czekoladą.

 

Pączki

Składniki:

• 1 kg mąki
• 500 ml mleka
• 100 g drożdży
• 100 g masła
• 1 łyżka spirytusu
• 6 żółtek
• 1 jajko
• 100 g cukru
• 1 cytryna
• 400 g konfitury np: z dzikiej róży, wiśni, moreli
• sól
• 1,5 smalcu do smażenia
• cukier puder do posypania
• lukier i kandyzowana skórka pomarańczowa

Przygotowanie:

1. Drożdże rozetrzeć z 1 łyżką cukru, dodać 150 ml ciepłego mleka i 200 g mąki. Wymieszać, odstawić w ciepłe miejsce na 1 godzinę.
2. Z cytryny zetrzeć skórkę i wycisnąć sok.
3. Do wyrośniętego rozczynu dodać utarte żółtka z jajkiem i cukrem, resztę mąki, mleka, spirytusu, skórkę i sok z cytryny i szczyptę soli.
4. Wyrabiać ciasto. Dodać roztopione masło. Przykryć i odstawić do wyrośnięcia.
5. Z ciasta formować krążki. Na każdym z nich nałożyć 1/2 łyżeczki konfitur i zlepiać ciasto, formując kulę.
6. W rondlu rozgrzać smalec. Pączki wkładać na tłuszcz. Smażyć na średnim ogniu. Gdy się zarumienią od dołu, odwrócić i dosmażyć. Wyjąć i odsączyć z tłuszczu.
7. Część pączków posypać cukrem pudrem, część polukrować i posypać kandyzowaną skórką pomarańczową.

Ciasto francuskie

Ciasto francuskie, zwane również listkowym, to rodzaj ciasta o warstwowej strukturze w postaci cieniutkich listków. Delikatne i tłuste ciasto przyrządzane jest z mąki i masła w stosunku 1 : 1, z dodatkiem jajek i wody. Specyfiką tego ciasta jest to, że ulega ono wielokrotnemu rozwarstwieniu, a to dzięki dużej zawartości tłuszczu, umiejętnemu wałkowaniu oraz pieczeniu w wysokiej temperaturze. Ciasto francuskie otrzymuje się przez połączenie dwóch rodzajów ciast. Ciasto podstawowe, tzw. "grunt" przygotowuje się z mąki pszennej, jaj, soli. Drugim rodzajem ciasta jest ciasto maślane, składające się z masła z niewielkim dodatkiem mąki. Na cieście francuskim można układać dodatki słodkie i wytrawne. Może być dodatkiem do posiłku, jak i też daniem głównym. Mięso owinięte ciastem francuskim nabiera wytwornego charakteru.

Ciasto francuskie z kiszoną kapustą i grzybami

Składniki:

• 200 g ugotowanej kiszonej kapusty
• 30 g grzybów
• 2 łyżki mleka
• 2 łyżki mąki pszennej
• 1 jajko
• 2 cebule
• 1 rozmrożone ciasto francuskie
• sól, pieprz

Przygotowanie:

1. Ugotowaną kiszoną kapustę drobno siekamy, przekładamy do miski, dodajemy posiekaną cebulę i grzyby, dokładnie mieszamy. Doprawiamy solą i pieprzem do smaku.
2. Ciasto francuskie rozwijamy na desce, przesypujemy mąką, przekładamy na drugą stronę, odwijamy pergamin zabezpieczający ciasto, znowu przesypujemy mąką.
3. Z ciasta wycinamy prostokąty. Smarujemy brzegi ciasta roztrzepanym jajkiem, pośrodku układamy farsz z kapusty. Przykrywamy drugim prostokątem ciasta. Zlepiamy starannie, równamy brzegi, a wierzch ciasta smarujemy pozostałym jajkiem z dodatkiem mleka, aby było rumiane i ładnie błyszczało.
4. Przekładamy na blachę pokrytą pergaminem i wkładamy do piekarnika nagrzanego do 180 stopni C na 15 - 20 minut.

Ciasto filo

Ciasto filo - cienkie ciasto z mąki, wody i oliwy, popularne w Grecji, Europie Wschodniej i Środkowej, sprzedawane w postaci cienkich arkuszy. Z tego rewelacyjnego ciasta można przygotowywać wiele słodkich i wytrawnych dań. Mięso, owoce lub warzywa owinięte ciastem filo nabierają odświętnego charakteru.

Grillowana papryka w cieście filo

Składniki:

• 1 czerwona papryka
• 15 dag szynki konserwowej
• 10 dag żółtego sera
• płaty ciasta filo
• sklarowane masło do smarowania ciasta

Przygotowanie:

1. Paprykę pieczemy ok 10 - 15 minut w temp 200 stopni C, po upieczeniu zdejmujemy skórkę, przekrawamy na pół i usuwamy pestki.
2. Płat ciasta filo smarujemy przygotowanym masłem, układamy płaty jeden na drugim, każdy z nich smarując masłem. Układamy 4-5 warstw.
3. Na cieście rozkładamy szynkę, żółty ser i paprykę.
4. Ciasto zwijamy w roladę. Całość smarujemy ponownie masłem. Pieczemy 15 minut do uzyskania złotego koloru w temperaturze 200 stopni C.